Zoals aangekondigd in het blog over het EBB zou dit een drieluik worden over incasso binnen Europa. Hierbij dan deel 3, de geringe vorderingen. Omdat de Europese Commissie het betalingsgedrag binnen de EU wil bevorderen, om zo ook de drempel voor intracommunautair handelsverkeer weer lager te maken, is als sluitstuk in 2007 de Europese verordening betreffende de procedure voor geringe vorderingen of “small claims” procedure geïntroduceerd. Ook dit is – net als het EBB en het EET – een procedure van communautair EU-recht, dat boven de nationale wetgeving staat. Het verleent ook weer een Europese titel tegen de debiteur. Net als de procedure voor het EBB is ook deze procedure bedoeld eenvoudig te zijn, zodat deze procedure zonder tussenkomst van een advocaat gevoerd kan worden. Wat ook praktisch is bij geringe vorderingen, want de bovengrens is EUR 2.000. Dat zul je aan een advocaat al snel kwijt zijn voor een procedure. De grens wordt in 2017 verhoogd naar EUR 5.000.

Toepassingsgebied en rechtsmacht

De verordening geldt voor procedures, waarbij tenminste een van de betrokken partijen in een andere lidstaat woont dan waar de rechter gevestigd is (art. 3 lid 1 EPGV-Vo). Zoals gezegd mag de vordering niet meer dan EUR 2.000 excl. rente en kosten belopen. Anders dan het EBB betreft het echter niet alleen geldvorderingen: het kan ook gaan om een prestatie met een tegenwaarde die niet hoger is dan het maximum, zoals levering van bvb. een computer van 900 Euro. Arbeidszaken zijn uitgesloten, evenals huurzaken, behalve als deze uitsluitend een geldvordering betreffen (zie art. 2. lid 1 sub g EPGV-Vo). De procedure is met name bruikbaar zijn bij geldvorderingen in eenvoudige civiele en handelszaken en bij consumentenzaken.

Er is geen specifieke bescherming voor consumenten, maar krachtens art. 16 lid 2 EEX-Vo moeten die altijd voor de rechter van hun eigen woonplaats gedaagd worden. Dit vergt van hen wel oplettendheid, opdat zij dit verweer voeren als zij buiten hun eigen land gedaagd worden.

De rechtsmacht zal net als bij het EBB vastgesteld moeten worden aan de hand van de EEX-Verordening. Wanneer de Nederlandse rechter bevoegd is, dan zal dit de Kantonrechter zijn gezien de hoogte van de vordering. Deze zal wel moet controleren of hij relatief bevoegd is en anders naar een andere relatief bevoegde collega moeten verwijzen.

Procesgang

De procedure is eenvoudig. Er zijn wel wat drempels die te maken hebben met de procestaal (zie art. 6 EPGV-Vo). Er moet geprocedeerd worden in de taal van het gerecht. Zo nodig moet een vertaling worden aangeleverd. De eisende partij dient een standaard verzoekformulier in, waarin de vordering wordt beschreven en voegt de bewijsstukken van de vordering daarbij. De formulieren voor deze procedure zijn te vinden op het e-justitieportaal. Ook voor deze procedure is er een Nederlandse Uitvoeringswet.

Wordt het verzoek ontvankelijk geacht, dan krijgt de gedaagde een formulier van de rechter. Hij kan dan binnen 30 dagen verweer voeren. Vervolgens wordt dit weer naar de eiser gestuurd die binnen eenzelfde termijn kan reageren. De gedaagde kan ook een tegenvordering indienen, mits die binnen het toepassingsgebied van de EPGV-Vo valt. De rechter beslist vervolgens aan de hand van de stukken. Het is mogelijk dat er een zitting wordt gehouden. Een partij kan daar ook om vragen, de rechter beslist of hij dit al dan niet toelaat. De verliezer wordt in de proceskosten veroordeeld, in Nederland op basis van de Wet Tarieven Burgerlijke zaken.

De verzoeker is niet-ontvankelijk

Als de rechter vaststelt dat de procedure niet binnen de verordening past, dan krijgt de eiser formulier B. De eiser kan dan de vordering corrigeren, of kan deze intrekken. Het griffierecht wordt niet terugbetaald. Trekt hij niet in, dan wordt de zaak naar de gewone rechter verwezen (vgl. de EBB procedure). In Nederland geldt dan art. 69 Rv. en de eiser moet dan de eis opnieuw volgens de daarvoor aangewezen weg inleiden.

Uitvoerbaarheid en rechtsmiddelen

De Verordening laat het aan de nationale wetgever om in de Uitvoeringswet te beslissen welke rechtsmiddelen open staan. In Nederland is hoger beroep uitgesloten. Bovendien is de beslissing in ieder geval uitvoerbaar bij voorraad. Dus wanneer tegen een titel van een rechter in een ander land wel hoger beroep mogelijk is, dan belet het beroep de tenuitvoerlegging niet (art. 15 lid 1 EPGV-Vo).

Art. 18 EPGV-Vo geeft nog een regeling voor heroverweging van de beslissing, vergelijkbaar met de andere regelingen. Met name voor wanneer de gedaagde niet adequaat is opgeroepen of buiten staat was zich te verweren. In art. 22 en 23 EPGV-Vo worden nog mogelijkheden geboden tegen de executie op te komen.

De procedure leidt tot een Europese executoriale titel, die dus in alle lidstaten (behalve uiteraard weer Denemarken) uitvoerbaar is zonder dat eerst een exequatur verkregen behoeft te worden.

Plan tot herziening en uitbreiding van de procedure

De Europese Commissie heeft in 2013 een voorstel ingediend om de regeling uit te breiden door de grens op te trekken naar EUR 10.000. Ook zou de procedure vereenvoudigd worden. Inmiddels is de grens verhoogd naar EUR 5.000. Deze aanpassing treedt in werking op 14 juli 2017.

Conclusie

Deze procedure is een op zichzelf redelijk toegankelijk middel om kleine vorderingen grensoverschrijdend te innen. Er zijn wat juridische valkuilen, waardoor een niet juridisch geschoolde eiser toch tegen moeilijkheden aan kan lopen. Het gunstige van deze procedure is, dat anders dan bij het EBB de procedure niet strandt als de gedaagde verweer voert. Daarop wordt gewoon beslist. Het is kortom een betrekkelijk effectief ogend middel waarmee crediteuren zelf tot inning van vorderingen in het buitenland kunnen komen. De procedure is relatief onbekend: blijkens onderzoek heeft 86% van de ingezetenen van de EU er nog nooit van gehoord. Nu de bovengrens wordt opgetrokken naar EUR 5.000 zal het belang ervan zeker toenemen. [M. de Vries, 25 mei 2015, update 24 april 2016]